'Pusong Bato' - karaoke, Manila Beer- Light, semento at pigurin

Mahilig mag-karaoke ang kapitbahay namin. Alam naman sa buong kalye na sila ang medyo hirap, pero sila ang pinaka-maingay. Karaoke na 'di Magic Sing, katulad ng nasa katabing bahay namin. Karaoke with the pindutan of buttons pa. Pero hindi ito tungkol sa karaoke-ng luma o ang estado ng aming kapit bahay. (although magandang gawan ng storya 'un, sige next time)

Tungkol ito sa 'Pusong Bato', na naging official theme song sa mga karaoke place, kung saan naghahalo ang kalasingan at ang karumal-dumal na ka-emo-han ng matters of the heart.

Naka-2 replay na ng Pusong Bato ang kapit bahay ko, at nakainom na rin ako ng 3/4 ng Manila Beer - Light, na nilibre ng Lola ko galing 7 Eleven. (The rest, inabot ko na sa tatay ko.)

Mukhang pwede ko na sigurong talakayin ito.

Hmmm, pusong bato. Heto ba 'yun mga unfeeling na tao? Wala naman atang ganoon. Palagay ko sila 'yun feeling, pero nababatong magsalita o gumalaw. Maraming iniisip, pero walang lumalabas sa bibig. Maraming gustong gawin, hindi alam kung paano. Gustong sundan ang puso, pero nauudlot ng utak.

Pusong bato ang mga gumagamit ng utak. Pusong bato ang mga gumagamit ng utak para pigilan ang puso.

Parang semento ang dikta ng utak, kaka-halo at kaka-isip. Kaka-isip, naghahalo-halo na tas biglang papalibutan ang puso. Nakaraos ang isip at konsensya, pero ang emosyon ng puso. Bato. O sige na nga, kung masyadong 'poor' ang bato, para Class A = pigurin. Kuntento kang titigan ang pigurin, pero kating-kati ka na hawakan. Lalo na pag nakasulat na  "Please Do Not Touch".

Pero anong mas masarap na pakiramdam maliban sa padaplis na himas? Basagin. Kunwari nahulog.

Sa bahay namin, may mga pigurin na Chinese porcelain,  may mga handpainting kuno pa. Pero nang makabasag kami ng Ate ko ng sandosenang pigurin, lahat sila rinelocate na sa kitchen cabinet.

Heto lang ang natatandaan ko, tuwing nakakabasag kami ng pigurin, madali akong kukuha ng walis tambo pero bago ko walisin ang bubog, tititigan ko muna ito.

Titignan kung may laman ba ang pigurin, bakit siya bumigat? O baka hangin lang ang nasa loob? Makinis ba, katulad ng napaka-perpektong labas? Uusisain ko muna, i-dissect ang puso gamit ang mata pero hindi ko hahawakan. Baka masaktan ako.

Sa lahat ng pigurin ng nabasag ko, wala ata akong pinaghinayangan. Masayang makabasag ng bagay, pakiramdam ko, ako ay.. "medyo bad" hahaha (pero wala pa naman akong nababasag na puso ahhh T.T)

So anyway, I therefore conclude that the moral of this (medyo tipsy+medyo umaangal na left-temple headache dahil sa TMJ) blog post is, *drum roll*

Basagin ang mga pusong bato.

Wasakin ang sementong pag-iisip na bumabalot sa kanilang nararamdaman. Dahil utang na loob, kung iiwas at iiwas sa lumalapit na pagmamahal at kung magkukunwari at tatakbong palayo sa pinipilit itagong kalambutan, baka mamaya hindi na malambot na puso ang walang-sawang lumapit.

Magkagulatan na lang kung biglang magkabukol+pasa dahil sa lumipad na bato na sinawsaw sa dugo, para magmukhang puso.

Hmmm... 'medyo bad'. Hahaha.