Life with Gigibabes!

Bumili ako ng Coffee Jelly, yung grande, sa rip off na Starbaks dito sa tabi ng dorm. Sabi ko,  “Ate, yung pinakamatapang na coffee-based”. Pero kahit na ang pinaghalong jelly, kape at sandamukal na asukal, sumusuko na. Mage-edit na ako ng Filipino. Pagkatapos, maglilipat ng nagawang istorya mula sa stationary papuntang laptop. Gusto ko nang matulog. Mukhang mapapasubo na naman ako sa pikit-matang, nakakatarantang, kamot-ulong pagsusulat bukas. Heto na naman ako, pang-ilang screening ko na to. Pang-ilan na talaga. Ngayon, hindi na ako nagtataka, sa mga 3 hanggang 5 oras na screening. Basta pipili ako ng upuan na katabi ng pader o bintana, may dalang dyaket. Dahil alam kong 4/5 ng inilalaang panahon para magsulat ay magagasta ko sa kakaisip, kakatanga. At sa huling 40 minuto, doon mamumulikat ang mga daliri ko sa pagsulat ng mabilis, ng mga salitang nagsasayaw ng cursive. Oras ang gugugulin, utak ay paduduguin. Sana naman ngayon, tawagan na ako. Eh pano kung hindi? Na ...

“Mahal mo si Annie?” “Oho.” “Mario, alam naming responsable ka. Pero kung hindi buo ang isip mo, hindi ka namin pipilitin.” “Kung hindi naman ho, wala ho ako dito ngayon.” “Sigurado ka bang talaga?” pang-uusisa ni Mang/Tatay Jun. Paano ko ito sasagutin? Dahil para sa akin, walang bagay sa mundo ang sigurado.  Kahit nga ang Safe Guard, Head and Shoulders, Biogesic o alcohol hanggang 99.9% lang ang napapangako. Walang taong sigurado. Maski ako. Kahit dalawang linggo na lang ay magaabang na akong nakatayo sa harap ng altar.  At sa apat na buwan, may bagong dadagdag na buhay  sa aking murang edad. Sa isip-isip ko, ang matinding katunggali ng kasiguraduhan ay pagbabago. Mortal na magka-away na pinag-aaway ang mga mortal sa mundo. Kaya nagkakaletse-letse ang buhay dahil sa mga umaasang ‘siguradong walang pagbabago’. Ang pag-ibig, pangarap at kinabukasan, walang kasiguraduhan.  Ang pag-ako ng responsibilidad, yan ang sigurado. Sigura...

          Is it just me or masarap talagang panuorin ang mga mag-syota na nag-aaway in public? Parang nakakatuwang lumapit sa kanila, at mahinang sabihin ang mga katagang "uiiiii, may issuuuueeeeee". Kadalasan, gusto ko na lang umupo sa isang tabi at manuod, kasama pa ang extra large buttered popcorn at ga-litro ng softdrinks. Heto ang real life drama. Walang take-two, walang script, at lalong walang nakakaalam ng ending. Action, suspense o minsa'y horror! Siguro maganda kung gagawa ng reality show base dito. May hidden cameras na nakatago sa poste, paso ng halaman, pwede rin sa basket ng mambabalot, depende sa senaryo. Dapat 3-cam set up: CAM 1= Close Up sa lalaki, CAM 2 = Close Up sa babae at CAM 3 = Wide Shot. Kinakailangang super HD, para kitang-kita ang raw emotions ng mga couples (or soon to be ex-couples). Tapos every week may special edition, nag-aaway na mga artista o pulitiko! Mauungkat ang rason ng mga pag-aaway, sino kaya ang batang kabit ni...

Bakit ako matatakot sa iyo? As far as I know, hindi ka naman alien, o maligno. Bakit pa magdadalawang-isip, sa butihing pang-aakit? Kung hindi naman sa'yo isisisi ang anumang sakit.

Palaruan ko tong Plaza Dilaw, kahit maliit lang may mga halaman. At may iba’t-ibang kulay pa ang pintura ng mga upuan dito, tapos sa gabi. Wow! Yung mga poste ng ilaw, parang pinaghalong mga candy na nakatusok sa stik! Tapos sa harap ng plaza, may malaking building! Ang ganda talaga kahit luma na, dati nag-uusap kami ng mga kalaro kong sina Tony at Boboy, pag dumilim tatakas kami dun sa nagbabantay na gwardiya. Tapos papasukin naming ang lumang building, baka may mu-mu, mga namatay nung gera! Nung nakaraang buwan pa yung plano, pero ayaw talaga nung dalawa. Mga duwag. Sabi ng nanay nila masama daw yun, ang sabi ko naman “Ba’t niyo kasi sinabi sa nanay niyo?!”. Pero kapag wala pang tao masyado, sumasama na lang ako sa kanila. Iba-ibang raket kasi ang ginagawa nung magkapatid na yun! Minsan nagpupunas kami salamin ng mga mamahaling kotse, daanan ng kotse ang katabing kalsada. Ang lapad ng kalsada, kaya pag naka-red yung stoplight, takbo kami agad kasama ng bote ng tubig at basahan!...

Pinapatanda siya ng alanganing daster, alanganing lingerie na suot, pagod ngunit malumanay ang mga mata. Nakatiklop ang mga braso sa baba ng kanyang dibdib, walang bra, siya’y dumungaw sa akin. “Hindi ka pa ba matutulog? “             “Tatapusin ko lang to.” bumalik na ulit ang tingin ko sa monitor. Yun ang iba sa kanya, ang pag-unawang gumuhit sa kanyang labi. Nakatali ang buhok na ginulo ng pumalit sa akin, na dapat niyang kayakap sa kwarto. “Unan na naman ang kasama ko.”  hinihimas ng kanan niyang kamay ang kaliwang suso. Mahirap hindi magpadala sa ganitong nagpapaawa at nang-aakit na boses. At mas mahirap di matukso sa malikot at malambot niyang mga kamay. Alam ko. “Pag-gising mo ulit, katabi mo na ako”, pangako ko. Ngumiti siya, tuloy ang tagaktak ko sa keyboard. Tumalikod na siya mula sa akin, halata ang ambok ng pwet at naglakad pabalik sa kama. Iniwang bukas ang pinto. Kahit nung mga te...

          Bakit ba pag nagpo-post ng picture sa mga social networking sites, eh kailangan pang saluhan ito ng mga pagkahaba-habang quotes?           Eto yung mga caption at descriptions ng kanilang vain na mga larawan. Minsan naman, lyrics ng kanta na madalas ay hindi naman talaga tugma. Palagay ko nagpunta lang sila ng Google, sinearch ang "quotable quotes" o "inspiring song lyrics" at kinopy+paste na lang basta nang hindi nila naiintindihan.           Anong silbi ng paglalagay ng mga ganoong kataga? Hmmm, maaring sabihin na dahil yun ang nararamdaman nila, and that quote/song best describes them. Pero, dyusko naman! Simula ng maging friend kita iisa lang naman ang itsura mo sa lahat ng mga picture! Nauurat talaga akong makakita ng ganito, tas sandamukal pang mga tao ang nagli-like ng photo. Watdeeeeeeeff? Ni hindi talaga konek yung quote mo, dun sa sitwasyon na kinuwento mo at dun sa picture mo. ...

         Matapos ang mga pagkikita, pagkikitang karamihan ay aking sinadya. Ngayon, nagbabantang maglaho ang kasiguraduhan, kaya ang iyong tinig at mga mata wala akong ibang magawa kundi tandaan.         Ang iyong tingin na parang isang malambot na unan, kamang masarap higaan sa pagtatapos ng sinubok na araw. Pinapantayan ng tinig mong katulad ng marshmallow, natutunaw sa init ng matapang na kape. Kapeng gumigising sa aking kalamnan.          Hindi ko mapipigilan. Dahan-dahang kong ilalapat ang aking kanang kamay sa kaliwa mong pisngi. At habang naghahalo ang strawberry lotion ko sa iyong shower scent na pabango, maglalakbay ang pinipilit maging malambot na mga daliri sa iyong balbas ng edad at talino.          Isasara ko ang aking pagod na mga mata sa malumanay na senaryo. Kakalimutan lahat ng mga nangmamata ng ilang segundo.          At sa muling pa...

Kakauwi ko lang ng bahay, galing sa dinaos na WIT 2012 seminar ng Visprint (more on that later). Sumalubong sa akin ang tanong na, “Bakit yung mga kaibigan mo hindi naman pumunta? Ikaw punta ka ng punta.” Naambunan ang kaninang naghihimutok na kasiyahan. Hindi ko malaman kung bakit ako kailangang ikumpera sa iba. Lalo na sa mga kaibigan ko. Eh iba ang trip ko sa kanila. Trip ko ang mabasa, magsulat, manuod ng mga indie films at plays. Pangarap kong makapunta sa mga art museums at maka-attend sa kung ano-anong artsy at literature events. Okay lang sa akin kahit gawin ko lahat ng mag-isa. Ngayon, mas pamilyar na ako sa Maynila at naging suki na ng Google maps. Para sa akin, basta may pera at alam ko kung paano makakauwi, walang problema. Isa pa ang malaking tutol sa pagbili ko ng mga libro. Gosh, sa totoo lang ngayon ko lang naranasang ma-discouraged bumili sa Book Sale. Naiintindihan ko ang katwiran na maaring magsasayang lang ako ng pera at marami pang pwedeng mapuntahan ...

Ano ang pakiramdam ng nawalan?  Sa isang bigla, isang kurap, isang gabi o isang pasintabi naglaho ang pinaghirapan. Nawawalan ako ng pera na nasa loob ng cute na brown envelope. Huling tanda ko nasa loob lang siya ng bag ko, ilang araw nang nakalipas yun. Hindi ko alam kung paano at saan naglaho ang envelope na akala ko’y effective na taguan. Hindi ko alam kung nahulog ko pagdukot ng gamit sa bag, o nasilid ko sa mga dyaryong panlinis kay Hamsterdam at di napansing ipinakain sa trash can. Mahirap pala mawalan ng pera nang di namamalayan.  Pera na pinakaingatan, pera na plinano mong mabuti ang kahahantungan.  Pera na marahang itinabi, nagpapalakas ng  aking disiplina para di bumili. Hindi ko mahanap ang P500 na binigay ng lola ko. Hulog ng langit nang binigay niya to,  sabi ko makakanood ako ng BONA. Nang malaman na may Writers In Talks (WIT) ang Visprint at magbebenta ng libro, sabi ko sakto. Babawas ako ng kaunti sa P500, pwede nang makabili ng ba...