Kung Bakit Ba Talaga Ako Nananahi- Crazy Dreamy Crafts

TOTOO BA ITO. AT 1:25 AM 10/23/13.

Napansin ko kasi, na maliban sa ‘Crafts’ tab ko dito sa blog, kung saan naandun ang history, hindi pa ako talagang nakakakapagkwento tungkol sa isa ko pang pinagkakaabalahan. :) Maraming nakakita sa akin na in action sa pananahi, pero hindi naman ako nakikipag-tsikahan tungkol dito. At nagugulat din ang mga bagong kaibigan ko, kapag nalalaman nilang nananahi ako at may online business, ang Crazy Dreamy Crafts.  At dahil busy uli ako sa pananahi ngayon, hindi ako pinatulog nito! Grabe, nakahiga na ako at naka-lights out, tas ang daldal ng utak ko.

______________________________________________________________________­­­­­­­­_____

Iba ang ugali ko, kapag nagsusulat at nanahi. May alter-ego ata ako, biglang nagshi-shift.

Peaceful ako at tahimik kapag nananahi. Hindi na ako kinakausap ng pamilya ko pag may hawak akong sinulid. Kahit may ka-chat ako, hindi ko muna pinapansin, hindi ako nagrereply sa mga text, naba-bad trip ako kapag may biglang tatawag sa telepono at iihi lang ako kapag natapos na ang sewing session. Heto kasi ang mga panahon na blanko ang utak ko. As in blanko. Minsan nakikinig lang ako sa MTV o kaya naka-replay ang isang album sa laptop. Basta parang automatic na naghi-hibernate si brain. Kabaligtaran nitong pagsusulat kung saan sumisigaw at nagwawala siya. Pag nanahi ako, I feel serene talaga! Ang nakikita ko lang ay ang tela at sinulid, wala akong naiisip. Weird. Pero nare-relax ako. (Lalo na kung troubled ako, *ahem love life*, edi magtatahi na lang ako haha)

Selfie with the big sperm and The Fertilization purses

Pramis, ang mga tinatahi ko, hindi mo siya mabibili katulad ng isang dosenang pakyawan sa Divisoria. Wala sa tabi-tabi ito.  Extra ordinary. Unique. Chos. Wala kang kapareho. At wala talagang makakapareho ang products ko dahil mahina talaga ako manggaya ng characters! Ang daming kasing nagre-request sa akin, si Cookie Monster daw, si Superman, One Direction, pati tatay ko nag-request ng Minions. Nahihirapan talaga ako, kaya ang nangyayari nag-iimbento ako ng mga sariling designs. Ayun, may isa akong design na sperm cell. Seryoso. Sperm cell nga! Mayroon pa nga akong “couple products” – sperm at egg cell purses, I call them “The Fertilization”.  Ang benta nyan haha!

Pero dahil hand made ang ginagawa ko at self-study lang ang lahat ng ito,  mas nagkaroon ako ng mahabang pasensya. Paano ba naman, tumataginting na 2 hours ang minimum ng paggawa ko sa isang keychain. Kaya gusto ko ng book marks, mas madali at maliit. ‘Yun book pouch ang patayan, ‘yun isang nagawa ko, umabot ng 4 hours – madaling araw ko pa man din ginawa, di na ako natulog.

Gaano katagal ang bawat isa? Stuffed keychains - 2 hours; Bookmarks - 10-20mins; Book pouch - 2-4 hours

 Natutunan ko rin, nasanay na ako, na kailangan mong paghirapan ang mga bagay bago ang result. The love and pain of labor. Trial and error, nakaka-ilang sample at test run ako sa mga bagong designs bago ko makuha ng tama ang shape o tahi o mismong paglo-lock ng sinulid. Seryoso ako pag sinasabi kong “made with love and blood” ang mga tinatahi ko. Hindi ko na mabilang kung ilang beses akong natusok ng karayom, nakabali ng karayom, naggupit at nahiwa ang sarili. Syempre noong una, nagfri-freak out pa ako “Ouuuuuch, ang sakit! There’s bloooooood!”, may mga band-aid at terramycin pa akong nalalaman. Ngayon sasabihin ko lang “Aray” , complete with my poker face tas sabay higop ng dugo.

Ayan kasi, hand made – kung kailan technology age na tayo, doon ko pa natripan gumawa ng tahing kamay! Ngayon kasi, parang ‘rare ability’ na siya, kakaunti na lang, mga malalakas ang loob (hindi natatakot malugi, for the passion of making) at masisipag lang ang nagve-venture dito. Bilib ako sa sarili ko, pero nagtataka ang ibang tao. Ba’t mo ba paghihirapan gawin ang pwede namang murang bilhin?

Iba kasi ang feeling na may natatapos akong made from scratch. Ang saya! Kahit medyo malaki ang investment ko sa hirap at oras, okay lang. Alam ko kasi sa sarili ko na, ITS ALL MEEEEE. Nakaka-proud sabihin na “Ako gumawa nyan”, parang nagluwal lang ako ng anak haha. Lalo na kapag may nagsasabi ng “ang cute” o “ang galing naman”. Tsaka sa panahon ngayon kung saan naglipana ang mumurahin Made in China sa bangketa, its actually refreshing to make something na alam kong hindi sa loob ng factory ginawa.  Kahit little things, talagang pinaghirapan. ‘Yun binigyan ng attention ang bawat isa. Gumugol ng oras. ‘Yun talagang minahal. #DramaLang

Sewing progress ko for the last 2 days! 1st design ko ang Ice Cream Popsicles, they are making a comeback!

Malamang noong una, mygad ang hirap. Magpa-like lang ng page, nangulit na ako ng mga kaibigan! Kung ano-anong modus operandi at raffle tuloy ang ginagawa ko, hanggang ngayon.  Talagang itinaguyod ko ito, kinontrata ang best friend kong magdesign ng logo at posters. Pinilit ko rin maging model ang isa pang best friend para mag-mukhang legit ang photo shoots. Naloka talaga ako, ilang beses ko nang naisip na i-drop ‘yun page at pananahi, baka kasi mag-fail, baka tamarin ako, baka walang bumili! Buti malakas ang fighting spirit ko, pwede na akong fighting fish! Huuuwaaat. Hanggang sa may mga nagli-like na hindi ko kilala, maraming interested na nagme-message, hanggang sa may mga orders na akong kailangan tanggihan dahil hindi na kaya ng sewing powers ko. Hindi ko mapagsabay ang pananahi at school, minsan kaya – pag may order, pero hindi constant. Kaya summer-sembreak-Christmas break lang ako nakakapg-release ng items, may mga crafter friends akong nag-aalok na makisama sa pwesto nila sa mga bazaar, gustong-gusto ko sana sumama kaso, wala naman akong ibebenta! Haruuuy.

Hmmm, on the bright side, ang maganda dito, sa Pilipinas kaunti lang kaming nanahi. Kung ise-search mo sa google ang “cute felt products” ang daming rin gumagawa, pero karamihan sa mga crafters ang nasa Amerika o kaya sa Europe. May mga kilala rin akong local hand made shops, karamihan sa kanila, katulad ko nag-aaral o kaka-graduate lang. Sariling sikap. Pero nakakatuwa, dahil hand made siya, iba ang itsura ng mga produkto ko sa kanila. Kahit parehong baboy o cupcake, magkaiba pa rin ang version na kinalalabasan. Depende sa level of creativity, sa pag-polish ng mga tahi at sariling rendition ng crafter. Ako rin ang bahala kung anong magiging istura at anong kulay ang gagamitin ko. Talagang may distinction ang designs at iba-iba rin ang focus ng mga fellow crafters ko, may ibang puro cellphone charms, may puro wallets, Japanese manga dolls, cartoon characters, may gumagawa ng unan. Iba-iba rin ang price range, target market at location namin, kaya may sari-sarili din kaming customers.

Cutie pamangkin! Cupcake cand rainbow clips

Sa totoo lang, akala ng lahat walang patutunguhan ‘tong ginagawa ko, hobby lang. Bagong kalokohan ko na naman na susubukan tas hindi itutuloy, parang ‘yun painting at sketching ko noong bata.  Hindi rin ako sineryoso ng magulang ko, wala naman kasi sa lahi namin ang mga modista, puro running stitch lang ata ang alam nila haha. Pero sinamahan naman ako ng tatay ako sa Divisoria para mamili ng materials. Buti na lang, hinayaan lang nila ako.  Buti natagalan ko. Noong nagkakaroon na ako ng orders, napansin na rin ito ng mga kamag-anak ko, sila din ang una kong mga avid customers. Mayroon din akong dalawang pinsan, ang isa nasa sa Amerika, na super supportive! Lagi silang nagpapatahi ng hair accessories para sa mga cute-y pamangkin ko at  nagpadala pa sa US ng bulk-order ng keychains bilang give-away sa birthday party

Birthday party donut keychain giveaways

Egg ponytails!

Kahit ang liit pa lang nitong business, of course may pangarap din ako dito! :D Pagka-graduate ko ng college, (na few months from now na lang SANA) balak kong i-full blast ‘to kahit papaano. Siguradong jobless/unemployed ako, ayaw ko naman matengga ng ilang buwan. Kaya lalawakan ko ang product offerings, may sewing machine ako at may isang malaking plastic box ng tela.  Karamihan din sa ginagamit kong mga hand bags at pouches, ako ang nagtahi. Ako rin ang tailor dito sa bahay, repair ng mga uniform, kobre kama, tuwalya, pantalon, bra, kurtina, trapal. Gusto ko rin mag-aral gumawa ng damit, skirt pa lang kasi ang nasusubukan ko. AY WAAIT, OHHH! Agenda ko rin pala magtahi ng lingerie! Hahaha OO –‘yun mga see through, lacy, naughty, (nag-underwear ka pa) lingerie!

May isang journal din ako na puno ng designs at sewing projects na hindi ko pa nagagawa. Kaya balak ko rin mag-stock na, mabenta kasi talaga ang December at kabi-kabila ang bazaars! Ultimate fan talaga ako ng mga bazaar please, kaya sana sa December 2014, kabi-kabila rin ang pagsali ko, yey! Naiisip ko rin, namin ng magulang ko, na kung sakaling magkaroon ng demand, baka humanap na ako ng tutulong sa akin. Dyusporsanto, naawa din ako sa kanang kamay ko. Mahirap na ako lang mag-isa, iilan lang ba ang kaya kong tahiin sa isang araw. Overworked tuloy madalas pati ang shoulders, na kailangan kong paliguan ng Katinko lalo na kung may malupit akong deadline. At ang isa pang matindi kong pangarap, ay ang magkaroon ng physical store! Well, pero mukhang matagal pa at magastos sa tax ‘yun.

Kung hindi siguro ako nanahi, ang boring-boring ng mga huling summer at sem break ko. Hindi ko kaya humarap ng isang araw sa tv, ako kasi ‘yun tipo ng tao na dapat may kailangan ginagawa. At heto kasi ang sure akong baon-baon ko sa pagtanda. Sa future, pag nagka-anak ako, tatahian ko siya ng mga damit (mahal ang damit pambata, lagi kong chinecheck, kakapiranggot na tela susmiyo P300 na sa SM!)  at gagawan ko siya ng fluffy stuff toys! At kahit pa anong mangyari sa business ko, maging maliit pa rin o lumago, sigurado akong hindi ako hihinto. Dito ko kasi talagang napapatunayan sa sarili ko na productive ako. Masyado akong masaya para itigil ang makulay kong kabaliwan!

Ui, nagsimula akong manahi noong sembreak ng 2011, taray! 2^nd anniversary ko na pala! :D Sa mga susunod na anniversary pa, hihi, happy sewing and support local-hand made businesses! Mwah!

PS. Paki-like po ng page! Crazy Dreamy Crafts  Maraming salamat talaga supeeeer!

3:47 am – Wednesday - 10/23/2013