Bye-Bye Saranghae Korea Trip

 Pupunta ako sa South Korea sa October 24-28, 2013!

 DAPAT. #huhubells.

Ready na ready naman na si Korean Visa :'(

Napabili kami ng Ate ko, as in agad-agad, ng flight tickets papuntang Korea noong last November 2012 pa. Gustong-gusto ng ate ko mag-travel at fan na fan siyang tumingin at maghintay ng mga Piso travel fares ng Cebu Pacific. Natsempuhan, na noong araw na iyon – nagkaroon ng mga ultimate discount promo sa online website nila. P1 para sa local destinations at P99 lang para sa international. Travel period ay October –December 2013. Pasok sa sembreak ko, pwede naman mag-leave si Ate sa hospital duty.

Nataranta kami bigla! Heto na! Matagal na naming dream ang makapuntang Korea, high school pa lang die-hard fan na kami ng mga koreanovela at movies – malakas kami mag-marathon nito , die hard fan ako ng Kpop songs at ang mga hottie but ultra skinny boys pero may abs, fan kami ng BB Cream at mga Korean make-up, fan ako ng Korean ice cream, gusto namin ma-feel ang culture at cold weather sa K-O-R-E-A!  Hindi ko maiwasang pumaplakpak at mag-cheer kapag sinasabi ko ang KOREAAA! #1 top country kong mapuntahan ito, nag-promise pa ako sa sarili ko na after graduation, pupunta talaga ako. Heto na talaga, mag-ultimate bonding at fan-girling kami ng ate ko!

Magkano lang ang aabutin ng promo tickets kasama ang mga tax at ibang surcharge? Ang nasa normal na ticket price na P13k – one way, magiging P5k na lang, two-way na! Oo, balikan! Nang tinitignan namin ang flight dates, bawat minuto may nauubos na flight. Napa-competitive ng mga ibang kasabayan namin. Kailangan bumili na agad kami! Nag-isip lang kami ng mga 3 mins, nag-doubt ng 1 min. Tas 10 mins para sa excitement. Nag-grocery lang ang mga magulang namin noon, pagbalik nila, nagkagulatan na naman. Umuwi sila na may mga pinamalengke, kami naman sumalubong at bumuhat ng mga plastic bag tsaka sinabing may flight tickets na kami. Wow. Agad-agad!

Pero.. last week, magmula October 8-12 na-ospital ako. In just one night, nag-full-blown ang allergies ko. Bago ako matulog, nakita ko na ang nagsisimulang allergies sa may bandang paa. Malaki, mataba at mapula. Hindi na ako nagtaka, uminom lang ako ng gamot. Sanay na kasi ako, for the past 3 years – simula nang mag-college ako, lagi akong nagkaka-allergy. Uriticaria ang tawag o  hives, pulang patse-patse na umaambok sa balat, magmumukha siyang mapa ng Pilipinas. Normal na ‘to sa akin, dati nakakapasok ako ng school ng may ganito, hinahayaan ko lang. Nangangati lang nga, pero slow-motion naman ang pag-progress.

                Although that time, iba na. Pagkagising ko, namamaga ang buong ulo ko. Kaya pala kamot ako ng kamot ng anit ko noong natutulog, ang init ng pakiramdam, hindi lang makati kundi mahapdi, alam ko na grabe. Dumiretso na ako sa Health Service ng UST, sinaksakan ako ng allergy shot, pinatulog. Noong tumayo na ako at nagsimulang magsapatos, nahihilo na ako. Alam kong hindi lang basta hilo, nahihirapan na akong magmulat ng mga mata. Kaya dahan-dahan akong naglakad papunta sa nurse na umaasikaso sa akin, sa bawat tapak ko, alam kong anytime babagsak at magbla-black out na ako. Pagkahawak ko sa balikat niya, pinaupo niya ako at agad na yinakap para ibalik sa kama. (Sabi pa ng cute na nurse, ‘yakap ka sa akin, yakap ka sa akin’ MALAMANG YUMAKAP NAMAN AKO HAHAHA LANDI). At hindi na rin ako makapagsalita, tinawag ng nurse ang doctor, kinuhanan ako ng blood pressure, 70/40. Masyadong mababa, namumutla na raw ako, mabilis akong inoxygen at swineruhan. Anaphylactic shock.

Anaphylactic shock o Anaphylaxis, life-threatening, kung saan ay direktang naapektuhan ng allergic reaction ang inside systems ng katawan. Symptoms ay difficulty in breathing, dizziness, drop in blood pressure, stomach ache. Doon na napagdesisyunan na i-confine na ako, tinawagan ko ang tatay ko para puntahan ako sa UST, sinabing kong magdala na siya ng sariling damit. For the next 7 hours mapipilitan kaming tumambay ng tatay ko sa Emergency Room habang naghihintay ng available na kwarto. For the next 3 days, naka-miss ako ng mga final exams, group reporting, final video presentations at competition. 

Buti maganda ang nail polish ko, gold and glittery haha! Ultimate puffy at namamaga face selfie. 

Nagpantal-pantal at namaga ang buong katawan ko. Mula sa ulo, leeg, pababa sa dibdib, sa tiyan. Parang namamasyal ang allergies, mapula at malaking grupo nilang sasakupin ang isang parte ng katawan, tsaka lilipat uli. Hanggang sa pwet, sa hita, sa legs, at pinakahuli sa braso. Napilitan akong mauna na sa sembreak at magpahinga, ang daming tinurok at pinainom sa akin na anti-histamines/anti-allergy na ang tanging side-effect ay pampaantok.

Last straw, heto ang huling batch ng allergy sa braso ko. 

                Sa stay ko sa ospital, may nakabiting tanong sa aming pamilya. Tinanong namin kay magandang Doc kung pwede pa akong pumunta ng Korea, umiling-iling lang siya, pag-iisipan niya raw. The next day, tinanong ko uli, dineretsa niya na ako, ‘No, huwag na lang”. Haahaaaay, there, I saw the downfall of my Korean dreams.

Pwede naman ipilit. Wala naman si Doc sa airport para habulin at pigilan ako. Pero nakakatakot, hanggang ngayon kasi hindi namin ma-pin point ang dahilan ng allergies ko. Hindi nila ako ma-allergy test noong naka-confine, baka mag-negative o positive lang lahat ng results dahil sa mga gamot.  Ang sure ko lang na allergic ako ay crabs, pero Mcdo lang naman at siomai rice ang kinain ko bago ‘yun. Baka may na-inhale ako o may bagong ingredient, substance, stress, pollutant, weather, damit, make-up, insekto – pwedeng kahit ano.

Tinanong ko kung pwedeng maulit, oo daw, posible. Lalo na mas malamig ang weather doon, 2 lang daw ang pwedeng reaction ng allergies sa malamig na weather.

1. Patay si allergy
2. Mas malala pa

Nakakatakot din ang bagong pagkain, kilala pa naman sa mga variety of exotic spices at maanghang ang Korean food. Alanganamang pumunta ako doon ng 5 araw at puro Skyflakes lang ang kainin ko!

Nurse naman ang ate ko at kayang-kaya niya akong bigyan ng mga emergency allergy shots. ‘Yun lang nga, hanggang first-aid lang naman ‘yun. Katulad noong first 2 days ko sa ospital – every 6 hours, lunod ako sa allergy shots, pero hindi naman agad bumisa. Nagsimula lang akong gumaling ng mas dagdagan nila ang gamot at bigyan na nila ako ng mas malakas na steroids. Ang hirap din kung doon ako maabutan na ma-ospital, baka ‘yun P5,000 na budget fair, maging hundred thousands. Naisip ko nga, kung ma-oopsital man ako doon, ang masasabi ko lang sa mga Korean doctors ay “auuhh-ller-geeee”. At baka naghihingalo na ako sa kati at shock, di pa rin kami nagkakaintindihan.

Hindi ko lang nga maiwasang manghinayang. Effort din ang pag-aasikaso namin ng Korean Visa sa embassy. Gumawa na ang ate ko ng itinerary namin, nakapag-book na rin siya ng tutuluyan namin guest house, game na game din siyang nagpa-reserve ng ticket nang sabihin ko na manood na lang kami ng Korean-cultural-musical play kaysa pumunta sa isang pambatang theme park. Namili na ang ate ko kung ano ang mga Palace na pupuntahan namin. Nakapag-research na rin ako ng mga must-try, top street foods. Matagal na rin akong nagse-self study ng Korean, sa aming dalawa, ako pa naman ang nakakabasa ng mga Korean characters at mas gamay sa lenggwahe nila. Paano na ako bibili ng BB CREAM?! 20% mas mura daw ang mga make-up doon #huhubells.

Ang pinakamalaking hirap lang kasi sa mga promo tickets ay hindi ito pwedeng i-reschedule,  non- refundable at non-transferable. It’s either you make it to the flight or not. Bale nagtapon nga lang ako ng P5,000. Syempre, malungkot. Ang inintay ko ng ilang buwan, sa last 2 weeks pa mauudlot. Super sorry sa ate ko (na birthday pa ngayon, Happy Birthday Ate, I love you zo much!) na excited mag sisterly-bond kami sa Korea. Alam ko namang kaya niya na mag-isa at mag-eenjoy pa rin siya kahit wala ako, lalo na’t nakabili na siya ng jacket panlamig at boots!

Sabihin na nating wrong timing, baka hindi ko pa lang nga talaga panahon ngayon. Tanggap ko naman, baka sign ito ni Lord. Sisiguraduhin ko na lang sa future, matutupad ko rin ang Saranghae Korean Dreams ko! Baka mamaya pala, kailangan lang mag-soul searching ng Ate ko o baka naman this-is-it-pancit na makakahanap siya ng kimchi boypren doon!

Well, as for me. Noong nasa ospital ako, sabi ng tatay ko.. “Sige anak, ibili mo na lang ng libro ‘yun ipang-koKorea mo.” Magliliwaliw na lang ako sa Visprint publishing warehouse sale at maghahanap ng pupuntahan this sembreak, habang nag-eenjoy si Ate sa Korean Autumn.