Life with Gigibabes!

Anim na Sabado ng Beyblade at iba pang sanaysay (book review ata haha!) Si Sir Jarin, napamahal (mahal talaga?) na siya at naging malapit sa barkada ko. Mula nang bumisita siya sa klase, hanggang sa naimbitahan namin siya manood ng school play namin. Naging ka-chat at ka-like-an sa Facebook. At sa grupo namin, ako pa lang ang nakakabasa ng kanyang libro. Nauna na kasi akong nakapunta sa soft book launch niya sa UP Diliman. (minor spoiler) Kaya naman excited kong binalita na, “Pumasok pala ng kumbento si Sir? Grabe, isang taon!”. Isang malaking “WEH” ang narinig ko.  Sa katunayan nga, napasimba ako noong hapon matapos kong mabasa ang ‘Kumbento’. Hindi ko alam, parang kailangan ko lang magsimba. Kaya naman pala panay like ni Sir ng mga religious post sa Facebook. ‘Yun pala ang hugot niya, nalaman ko kung saan siya nangagaling. Hindi lang talaga halata, hahahahaha (peace po)! Pero ngayon, nalaman ko rin kung paano siya naging ganito katatag. Sa totoo lang, kahit m...

Kaninang umaga napadpad ako sa Tayuman, sa sidewalk papuntang LRT at kaunting lagpas lang mula sa SM San Lazaro. Sa kaliwa, isang buong hilera ng religious shops. Rebulto nila Jesus Christ, Mama Mary, Pope at lahat ng santo. Prayer books, rosaryo at mga parapernalya sa misa. Dito ko rin nabili ang mini glow in the dark na Papa Joseph at Papa Jesus na kasinglaki lang ng thumb ko at katabing matulog, pati na ang laging suot na red rosary bracelet. Pero mas madalas, naaliw ang tingin ko sa bandang kanan. Kung saan sinasakop ng mga kariton ang isang lane ng dapat sanang 4-lane na kalye. Gustong-gusto kong naglalakad rito, bukod sa may mini palengke  kung saan nakalagay ang mga isda sa plastic na timba, maraming prutas. Iba’t ibang klase, lahat sila may kanya-kanyang puwesto. Kanya-kanyang alok ng mga tindera na nakaupo pa sa ever-ready nilang plastic chairs.   Dinadaan-daanan ko lang ang mga chico, papaya, pinya, apple, orange etc dati. Pero kanina habang nakakunot ang ...

Gusto kitang makatabi sa malamig na bus habang palalim na ang gabi. Nais kong malaman kung dahan-dahan bang gagapang ang kamay mo para abutin ang nanlalamig kong kamay.  Kung sa ilang minute ay hindi mo inabot ang akin, kamay ko na lang ang dahan-dahan gagapang, para habulin ang init ng sa iyo. Gusto kita makatabi sa malambot na 2-seater aircon bus sa palalim na gabi. Isasandal ko ang ulo ko sa balikat mo. Hindi ka gagalaw ng marahas para itaboy ako at sadyang ipatama ang shoulder blades mo sa noo ko. Kahit pa amoy usok na ng jeep ang mahabang buhok na kinonditioner pa kaninang uamga. Gusto kitang makatabi sa hindi mataong bus, walang nakatayo at pilit sumisiksik sa aisle. Ikaw na ang dudukot ng wallet at magbabayad ng pamasahe natin kapag nakatulog (o nagtutulug-tulugan) ako. Gusto kitang makatabi sa bandang likuran ng bus, habang napapasarap ng ng nood ng kung anong local late night show sa tv si kuya konduktor. Heto na ang hinihintay ng marami, ang solong-solo niyong dala...

Ang dami kong kailangan isulat. ‘Yun sa Chronicle, ‘yun pang-workshop, para sa blog, para sa akin. Bakit hindi ako nagsusulat? Bakit ang daming nasa utak ko na hindi ko mapiga? Ba’t nauunahan ako ng takot, tamad at inis bago ang pagsususlat? Pakiramdam ko hindi matino ang writing ko ngayon. Parang may sobra, parang may kulang. Sobra na ang dami kong nalaman kaya super censor ang ginagawa ko sa sarili. Kulang, kasi hindi buo ang thoughts sa utak ko. Pressure at expectations. Hindi ako makasulat ng maluwag. Nasa isip ko ngayon, dapat maganda, dapat worthy, dapat okay na. Dapat hindi ako mapahiya. Dapat may maipakita akong galing sa iba. AYUN. Wala tuloy akong masulat. Dahil hindi naman lahat ng isusulat ko, ganun ang resulta. Hai. Nakakainis. Pigil na pigil ‘yun isip ko. Dapat ganyan, dapat ganito. Dapat matapos ng ganito, dapat ganitong karaming pages. Dapat ganito ang theme, dapat ma-post ko by ganitong date. Ang daming DAPAT, na nagiging mahirap. Sa araw-araw ...

Totoo pala ang censorship. Yeap, June 4, 2013 nang mapatunayan ko ito. Censorship. Hindi ako maka-relate dito dati. Oo, alam kong may censorship, pero sabi ko “naku, sa professional world lang ‘yun’. Ay mali. Huhuhu, mali pala. May mga tao at nasa posisyon pala ang babatikos at babatikos sa lahat (at kahit ano), lalo na kung kinakailangan mo ng pirma, approval o go signal. Bakit naapektuhan ng tatlong salita ang lahat? Paano ako naging insensitive sa mga salitang ‘yun? Anu-anong bagay ba ang mga kailangan ipa-proof read? Gaano nga ba ka-liberal ang ‘liberal’? Makakagalaw ka bang talaga sa loob ng ‘academe’? Maisisingit mo ba ang F-U-N sa professional? Nasaan ang limitasyon ng creativity? NASAAN? Hindi naman ako galit. Alam kong may mali ako, at alam ko rin (ngayon lang nga tumatak) na kailangan i-screen at i-filter ang mga bagay. Hindi galit, inis. Nakakainis. Kung kailan ang dami nang napa-photocopy na komik strip, tsaka pa kailangang i-edit. Syempre, hind...