Bago Manalo, Nabasted Ako sa TATLO!

Kung binabasa mo ito at medyo nagsisimula ka pa lang, nasa phase ka na super inspired ka sa mga kilala mong author at libro mong nabasa, o kahit sino mang taong iniiidolo mo. Mataas ang pangarap mo at sinabi sa sarili mong magiging katulad mo sila.. pero nakakaramdam ka ng hirap, sakit, pighati at poot (talaga?).

May ikukuwento ako sa’yo.

Oo, naramdaman ko na 'yan.

      Bago pa nalaman ng mga tao na nagsusulat talaga ako, bago pa ako nagsimulang gumawa ng storya, fiction o non-ficiton, bago ako naging active at ganito ka-bibo, may 3 importanteng pangyayari na naging balakid/totally nag-change ng course ng writing self ko.

       Taong 2012, 3^rd year college nang binalak kong careerin ang writing. Nag-effort din kasi akong gumawa ng portfolio para sa tatlo, nag-print, pa-photocopy, nagpa-picture ng 1x1. At sabay-sabay kong  sinubok ang tatlong malalaking writing org ng university,

1. Ang official publication ng university, ang The V

2. Official publication ng college ko, ang The F

3. Official writing ng university ang TWritersG

      Sa The V, naka-abot ako hanggang 2^nd screening. Sa The F, naka-abot sa interview. Sa pangatlo, ewan ko, wala talaga. Sa stage na ganyan, ang tanging magagawa lang ay maghintay.  Nag-check ng email. Naka-abang sa text ng confirmation. Tinitignan ang mga Facebook announcements. At halos sabay-sabay kong nalaman na hindi ako nakapasok sa 3. Shet to the max.

Isa pa. Sabi ko talaga, “sheeeeet” at alam kong umiyak ako noon. Writing lang ang alam kong gawin simula ng elementary at tatlo pang magkakasunod ang hindi tumanggap sa akin!

Paulit-ulit kong tinatanong sa sarili ko: “Saan ako ang nagkulang?” “Saan ako nagkamali?’, ‘Hindi pa ba ako sapat?’, ‘Ako na lang, PLEASE’

Ang drama lang? Pero di nga, tinanong ko ‘yan sa sarili ko. Wala rin akong pinagsabihan na rejected ako sa dami ng inapplayan ko. Wait, mayroon akong isang kabarkadang pinagsabihan. May hinahanap kaming Prof, ang bigat na ng feeling at ayaw ko nang tiisin. Iniyakan ko na lang siya habang nasa corridor kami.

Sa 3 ba naman, ni isa walang tumanggap! Mygash, masyadong harsh. Masyadong in-your-face na walang ibang makakita ng inakala kong talent. Ganoon na pala ang tindi ng labanan, ang dami palang magaling, mas magaling kasya sa akin.

Fully aware naman ako, kung bakit hindi ako nakalusot. Noong mag-entrance exam ako sa 3, ni isang storya, wala pa akong nasusulat. Wala pa akong blog, wala pa akong writing files na folder sa comp. Puro basa lang ako, theoretical lang ang writing ko noon. Biruin mo, sa loob ng 5 hours na entrance exam, doon lang ako bubuo ng kauna-unahang short story ko. Nakanang, alam kong nalunod sa laway ang ballpen at lapis ko. Sumakit din ang mata ko sa kakatunganga.  Nakagawa naman, pero malamang ang pangit pa nun, pati yun scratch paper ko ata, tinapon ko na agad.

Naalala ko ang sumunod na maka-ilang rejections, nag ie-email ako ng mga baguhang gawa para mapasali kahit na sa online literary folios. Mayroon hindi man lang nagbigay ng rejection letter, may isa namang di na nag-announce ng winner. Nakaka-frustrate. Magche-check ng email, mapapakamot sa ulo ko, magbubukas ng Microsoft Word, isasarado ang email, isasarado ang Microsoft word. Malulungkot. Kamutin uli ang ulo. Feeling ko model na ako ng anti-danruff shampoo.

Pero hindi ako tumigil. Matibay, matigas at makati ang isip+kamay, talunang ako nang sinimulan ang blog. Nagpo-post dito, kahit noong una walang bumabasa. Habang marami ang gumi-give up agad, pangalawang buwan pa lang nang pagblo-blog, napagtiisan ko naman ng dalawang taon. Bawal na lumagpas ang buwan na walang post. Sumasali pa rin ng sumasali ng sumali, email ng email. Nakabantay lang ako sa mga call for applicants, for workshops, for submission, hala sigeee!

Simula nang di ako matanggap, July 2012, naglagi ako sa library, araw-araw. Araw-araw akong humihiram ng libro, hanggang sa matapos ko ang 3^rd year. Mula sa mga flash fictions, hanggang sa short stories, napunta sa mga tula, sanaysay, pati script ng theatre plays. Pati libro tungkol sa iba’t-ibang klase ng ibon, pinatos ko na.  Simula naman September 2012, hanggang ngayon, di ko na mabilang ang mga kung anu-anong seminars/conventions, book fairs lalo na ang warehouse sales na napuntahan ko. Nakapanood ako ng indie films, theatre plays, lahat ng art at ka-arte-han present ako. Nakasali sa workshops, napabilang sa mahal kong, The Erotics at nakapunta sa kung kani-kaninong book launch (na minsan ay nangingingain lang pero di bumibili ng libro hahaha).‘Yan ang version ko ng paglalakwatsa!

Nang mapabilang at matapos ang script writing workshop (sa entertainment, live shows at game shows) sa GMA network noong October to November 2012 at manalo ako ng award noong nakaraang Ustetika -  January 2013 , pinipilit ako ng mga kaibigan at kakilala na sumubok uli sa 3 kong sinalihan. Umayaw ako. Umayaw uli at umayaw. Hindi naman dahil sa gusto kong ipamukha na magaling ako at its their loss. (parang di naman talaga ako loss, hahahaha)  Sa akin lang kasi, mas natuto ako ng sarili.  Nakaya ko ng sariling-sikap at naging napakaganda ng outcome.

At kung hindi ako na-reject sa 3 yun, alam kong wala ako rito. Baka mamaya, naging kuntento na ako, sinabihan ang sarili na “may talent nga ako”, “sabi ko na magaling ako” – kahit hindi pa naman pala.  Baka nga hindi na ako nakasali sa dalawang ‘yan. Malamang hindi na rin ako pumunta sa mga conventions o sumali pa sa workshops, kasi aakalain kong magaling na ako. Pero buti na lang talaga, mabuti naman ang nadulot, tumaas ang drive kong mag-aral at mag-practice. 'Yan ang pinakamasayang rejections ko evaaah!

Sigurado akong mas maraming rejection ang matatanggap ko sa future, naka-ilang award pero walang kasiguraduhan na immune na ako sa failures. Alam kong marami pa akong iiyakan, panghihinayangan at mga tanong ng kabalbalan/kalungkutan/pagkukutya para sa sarili. Ayos lang!

Ang mahalagang natutunan ko, pareho pa rin naman ang nanalong ako at talunang ako, cute pa rin naman ako! Ang awards, confirmation na may iba pang tao ang may gusto sa sinulat mo. 2^nd purpose ko lang naman ang manalo, ang 1^st ko: para ma-practice at para huwag na tawaging quitter ang sarili ko.

Tandaan: Hindi ka mananalo kung hindi ka sasali at kusang tinatakasan ng oportunidad ang mga mahihinang loob.

               Yakapin ng buong-buo ang paghihirap, nakukuha naman kasi, sa pasensya at tiyagaan. Kaya para sa'yo,  push mo lang yaaan! Push pa, puuuuuuuuush! ;)


Hindi man ako natanggap sa tatlo, proud member at head pa naman ako ng The C, official pub ng course namin. Pasenysa na kung na-tengga ka sa kung anu-anong kabusyhan ko. Dontcha worry baby, makakapag-release tayo ng year-end issue! LEZDODIIZZ!