Graduation+SAD = Beer

Sa huling gabi ko sa dorm, uminom ako ng beer. Sa mga ganitong panahon lang ako nagiging clingy. In 2 days graduation ko na, parang time bomb. 

Pag-uwi ko sa dorm kanina, ako na lang mag-isa. Ang isa nag-move out na. Ang 2, ayos na ang gamit at ipi-pick up na lang. Ang natitirang 2, babalik bago mag-march 31. Nakapag-1^st wave na ako ng move-out, aayusin ko na ang iba pang natira para sa 2^nd wave. Natulog muna ako, pagkagising ko, naisip ko..huling gabi ko nang matutulog dito.

Naisip ko bigla, ang street ng V. Concepcion, ang ingay ng mga estudyanteng nagtatawanan, mga traysikel, si kuyang sumisigaw ng ‘balot’ sa gabi. Naisip ko itong masikip na kwarto, kung paanong sa dalawang taon, ito ang naging bahay ko. Ang pagpupuyat sa malamig na aircon, ang mga kasama kong di natatapos ang alaksakahan, pati ang tatlong ate na nagbabatay ng dorm at si kuya guard na lagi kong kabatian ng ‘good night’. Kakagising na kakagising, naisip ko yan. Haruuuy, ilang minuto pa, sumakit na ang ulo ko, hindi ko alam kung maiiyak ako o ano, ang dami kong mami-miss. Pamilyar ako sa pakiramdam na ito.

Nagsisimula na akong magtapon ng mga papel (karamihan school related doodles) na nakakalat sa sahig, nang kumirot na ang ulo ko. Hindi ako sigurado kung itatapon ko na ang ibang bagay o hindi. Nalito na ako. May tinapon ako at kinuha uli. Yun pulso ko nasa ulo na. Breathe, in and out, in and out. Shet. Heto na nga. Inaatake na ako. Separation Anxiety, once again.

Kaya pala, iyak na ako ng iyak sa dorm noong nag-eempake ako.

Separation anxiety ang kundisyon kung saan hindi agad maka-get over sa tao o pangyayari, maaring mag-panic o mag-break down.  Sabi sa Wikipedia, “Separation anxiety disorder is the inappropriate and excessive display of fear and distress when faced with situations of separation from the home or from a specific attachment figure”. In 3 days, graduation ko na sa college. Heto na, finally, matatapos na. Ako lang ata ang hindi excited. Shet.

Humihinga nga ako ng malalim. In and out.  Ka-chat ko sa facebook ang kaibigan na si Jesse (not his real name, chos), sinabi kong inaatake ako ng Separation anxiety disorder (SAD).

Tinanong niya ‘you want me to come over?’, ilang kanto lang ang layo ng bahay niya mula sa dorm. Sabi ko may curfew ako sa dorm in an hour. Pero di ko talaga matiis, baka mabaliw akong mag-isa dito. Kaya inaya ko siyang maglakad kahit 9:10pm ng gabi. Nagkita kami, gusto ko ba daw uminom? Sige, dahil last night ko na dito at patapos na ang college life ko. Pumunta kaming 7-11, nilibre ko ang Colt 45 niya at San Mig Light para sa akin.

Ikinuwento ko sa kanya, kung paanong  grade 1 pa lang ako nagsimula ‘to. Araw-araw tuwing umaga, iiyakan ko ang magulang ko para di pumasok. Yayakap ako sa hita ng tatay ko habang nagbibihis siya ng polo na pang-bangko. Tuwing flag ceremony, nakatitig ako sa wallet na may family picture namin. Ayaw ko ng feeling ng mawawalay, parang may mali, may kulang, lagi akong takot. Hindi ko alam kung bakit, basta ayaw ko lang.Parang gripo ang luha ko. Iyak ng iyak, singhot ng singhot. Alam ng buong klase at suki ako sa Guidance Center. Hanggang sa kada-buwan, binibilhan ako ng bagong backpack ng nanay ko para i-bribe akong pumasok. Sabi ulit sa Wikipedia “It is estimated that nearly 75% of children with SAD exhibit some form of school refusal behavior.” Napalitan na ng inis ang awa ng magulang, naka-get over naman ako eventually, after mga 2 years.  Pero para sa 6 yrs old, ang hirap kaya tiisin ang araw-araw na pagpasok.

Dapat siguro pina-check up nila ako dati, ngayong college ko na lang nalaman na Separation Anxiety ang kundisyon ko, na normal sa mga bata. May mga therapy at behavioural treatment palang available. Nalaman ko lang nang sabihin sa akin ng nurse kong ate. Hanggang ngayon, paminsan-minsan, nararamdaman ko pa rin ‘to. Sa mga panahong, uwian na mula sa 3-day provincial outing o noong matapos ang OJT ko sa GMA o kahit mismo yun mamamsyal kami ng pamilya ko sa Makati, tas nasa kotse kami na pauwi ng mga 9pm.

Pakshet, iba talaga yun feeling. Parang aagawan ako ng stuff toy, parang aagawan ako ng spaghetti sa birthday party. Feeling na may inaalis sa akin, parang kukunin ang puso ko o yun feeling na may iiwanan ako. Separation anxiety disorder.

Ang mismong nararamdaman ko ngayon. Kung dati, ayaw ko pumasok. Ngayon, ayaw ko pa mag-let go. Ayaw ko mag-let go sa UST, sa mga kaibigan, sa school works. Pagkatapos ng graduation, wala ng comfort zone, heto na yun life. Di ko alam san ako pupunta, di pa ako ready. Kinuwento ko to, habang naglalakad na kasama si Jesse.  Wala akong nakuwentuhan niyan, akala ko kasi dati, normal o wala lang. Ngayon na lang uli naging intense ng feeling.

Lumihis ang usapan tungkol sa sinementong daan ng Dapitan, sa mga telephone line at kuryente line, kung naniniwala ba siya sa Alien, na naniniwala kaming pareho sa  posibilidad na may mermaids, kung bakit walang stars sa Maynila. Tumawid kami pa-Laong Laan. Sinama ko siya sa ‘favourite place’ ko, sa grotto ni Mama Mary. Sa kaliwang kamay, hawak ko ang lata ng beer. Ang kanang kamay, nakahawak sa paanan ng birhen.  The irony. Bumalik na kami sa tapat ng dorm, naka-upo sa hagdan. Inaantay kung magsasara na ang dorm. Sabi ko, heto ang mga panahon na gusto kong i-freeze ang moment . Gusto kong tumigil muna ang mundo at tumuloy na lang siya sa pag-ikot kapag ready na ako. Pero gagalaw ang orasan, patuloy ang life. Kung hindi ako sasabay, maiiwan ako.

 

Alam kong naiintindihan ito ng kaibigan ko. Kung nararanasan ko ang SAD, mayroon  naman  siyang depression.  Sabi ulit sa Wikipedia (bakit ganito ang sources ko hahaha), “Depression is a state of low mood and aversion to activity that can affect a person's thoughts, behavior, feelings and sense of well-being.”. Alam ko kung paanong niya nilalabanan ito, pag nagkakausap kami, tinatanong ko kung kamusta na siya.  Kung itutuloy niya ba ang pag-aaral, kamusta ang pagpapa-check up sa duktor, ano ang pinagkakaabalahan, kung bumalik na ba siya sa pagtugtog ng gitara. Ganito rin siguro ang naramdaman ng 6 yrs old na ako.

Sinabi ko sa kanya, na lahat tayo, broken in some way. Marahil dahil may SAD ako at may depression siya. Pero hindi lang yun, dahil kahit sinong matino at successful , may pagkukulang at may kinakatakutan. Na mahinang specie ang tao, hindi tayo ganoon katalino, kalakas o ka-manhid para labanan ang kumakain na lungkot.  Maaring may pangalan lang ang kundisyon naming dalawa, pero lahat tayo nakakaramdam na parang aagawan tayo ng stuff toy o spaghetti sa birthday party o parang nanakawin ang puso natin o yun feeling na may iiwanan ka. 

Kung gaanong kalakas ang loob ko o karaming narating at ginagawa o kahit napakamasiyahin ako, dumarating ang pagkakataon na - wait lang, hindi ako okay at nalulungkot ako. Nalulungkot ako, kasi puputulin na ang hirap at saya na nakasanayan ko ng apat na taon. Kinakailangan nang bitawan at mag-move on. Ang importante lang ay nakakatayo at nakakalakad ka pa rin. Push lang, tuloy pa rin! Huwag magpapakain sa lungkot, isipin ang bright future ahead. 

Minsan lang, ang tanging kailangan mo, ay taong makakausap at makakaintindi sa’yo plus isang can ng malamig na beer.

I’m fighting off the college separation anxiety kaya sinulat ko ‘to at para bumaba rin ang amats ko. Pagkatapos, magliligpit na ako ng dorm. Sumasakit pa rin ang ulo ko at nararamdaman ko pa rin ang SAD, pero gogogogo!

Ang di ko lang maintindihan, sa mga experiences lang ako nagkakaganito, hindi sa mga tao. Dahil katulad nga ng sinabi ko sa dorm mate, “mas madaling mag-let go sa boys kaysa sa college”

Char! In 2 days, tapos na ang 4 years ko sa college. Super saya ko lang siguro sa college kaya ganito ako. Mas mahirap mag-let go kapag kakaibang happiness ang naramdaman mo.  I wouldn't change anything. Dahil sa totoo lang, masaya akong ga-graduate na ako! Here’s to moving on!

GA-GRADUATE NA AKO! PAKSHEEETTTT! :)