Life with Gigibabes!

Ang pinakamalungkot na aspeto ng pagsusulat ay ang hindi maka-attend sa sariling book launch.  Wala ako sa book launch ng grupo namin kanina. Kakasimula lang ng event nang mapilitan akong tumambay sa may chapel. Iniintay ko ang napakataas na Father para pumirma sa ng isang event form approval. Dahil kulang daw ang permit namin pero take note, ongoing ang book launch. Kailangan ng pirma, kailangan ng pirma, kailangan ng pirma, ang daming kumukulit. Pirma, pirma, pirma. Parang kamatis na ang ilong ko at namamaga ang mga mata, ang dami ko nang iyak na nagawa. May ka-meetingpa naman si Father. Isang oras akong naghihintay at nilalamig sa kwartong todo ang aircondition. Isang oras na naninigas ang uhog at sipon ko. Isang oras na wala akong magawa. Isang oras na nadudurog ang puso ko.   Nang umalis ako sa ng chapel, hindi pa rin siya lumabas.  Sa isip ko, 3 linggo ko nang inaayos ‘to, hanggang sa last hour ng event hindi pa rin maapprove-approve. Bumalik akong...

May project kami sa Marriage and Family, e-family scrapbook. Kaya kagabi napahalungkat ako sa folders sa 600gb na hard drive. Buti na lang napakasipag ng Tito ko (miss na kita Tito, bisita ka rito)  na na-collate per year ang lahat ng pictures ng pamilya namin. Nakita ko ang mga pictures noong 10 yrs old ako. #tbt. Ang cute, cute, cute ko pala noong bata ako. Tinitignan ko ang sarili ko, mataba at masaya. As in, ibang smile talaga!   yun oh! CUTE. :)) Heto ang mga panahon na wala akong inaalala. Sa pagkakatanda ko, summer ito sa Amerika.  Kain at tulog, napupuyat ako sa kakanood ng Disney channel. Hindi pa uso ang to-do list sa murang edad ko. O walang magagalit na ka-grupo (o hindi ako magagalit) kapag hindi nakapag-contribute sa kung ano-anong paper na actually, sayang lang sa ink at papel. Nakaka-miss ang mga panahon na gumigising ako ng maaga, hindi para tapusin ang school works kundi dahil inuunahan ko sa computer ang ate ko para maglaro ng Sims 1....